Zarys historii Grodźca

       Grodziec należy do jednych z najstarszych miejscowości Śląska Cieszyńskiego. Wymieniony zostaje już w dokumencie z 1223 r. jako wieś założona przez Świętosza, która winna uiszczać opłaty na rzecz klasztoru w Rybniku. A zatem w tym czasie była już zagospodarowaną i odpowiednio silną liczebnie osadą. Biorąc pod uwagę czas tzw. wolnizny, jaki otrzymywano dla zagospodarowania się osadników, którzy tworzyli nową wieś, było to ok. 10-20 lat, dowodzimy że Grodziec liczy już co najmniej 800 lat! W kolejnym spisie miejscowości dawnego Księstwa Cieszyńskiego z ok. 1305 r. wieś występuje już  jako Grodziec (wieś Świętosza). Pierwotnie obecne wioski Świętoszówka i Biery stanowiły z Grodźcem jedną całość, następnie jako jego enklawy, by później powoli się odłączyć, stanowiąc dziś  nieduże odrębne wioski. Pierwsza  wzmianka o istnieniu kościoła i parafii w Grodźcu pochodzi z 1447 r. Od tego czasu aż do połowy XVII w. Grodziec należy do rodziny Grodeckich z Brodów, którzy w XVI stuleciu budują murowany zamek oraz nowy murowany kościół. Do znaczących postaci z tego rodu wymienić należy Jana – biskupa ołomunieckiego (1570-1572) oraz jego brata Wacława, dziekana brneńskiego, który sporządził w 1557 r. pierwszą mapę Królestwa Polskiego a wydaną w 1558 r. Po Grodeckich Grodziec przechodzi do rodu Marklowskich z Żebraczy herbu Wieniawa a następnie przez trzy lata był we władaniu Jana Dahm von Friedersdorf, by następnie nabył go stary ród śląski Sobków herbu Kornic. Sobkowie zasłużyli się dla obrony protestantów w czasie kontrreformacji. W Grodźcu wybudowali nowy murowany budynek szkolny (obecny nr 15), oraz przeprowadzili znaczne prace budowlane na pierwszym i drugim piętrze zamku, polegające m.in. na wymianie drewnianych sufitów, o czym świadczą daty 1691, 1693 na belkach stropowych. Przez pierwsze 33 lata XVIII w. Grodziec na mocy kupna przechodzi do jednego z najstarszych rodów górnośląskich Laryszów z Ligoty i Karwiny herbu własnego. Już w 1734 r. Grodziec wraz z należącymi doń wioskami przechodzi przez zamianę, na powrót do rodziny Marklowskich. Córka Erdmana  Adama Marklowskiego wychodzi za mąż w 1770 r. za Leopolda barona Kalisza z Drogomyśla, który jednak umiera w 1776 r. i z wdowa żeni się jego brat Fryderyk Henryk, z małżeństwa  którego przychodzi jedyna córka Karolina.